Μετά από ένα χρονικό διάστημα απουσίας και με αρκετές αμφιβολίες, σχετικά με το αν μπορώ ακόμα να γράφω και να εκφράζω τις σκέψεις μου σε ικανοποιητικό βαθμό, ήρθε η ώρα της επιστροφής... :)
Ταράααν...
Όλοι γνωρίζουμε το αίσθημα της απώλειας του ανθρώπου που αγαπήσαμε, όλοι είχαμε μια (τουλάχιστον...) αποτυχημένη σχέση και πολλοί, αν όχι όλοι, νιώσαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας πως θα χάσουμε το μυαλό μας από τον πόνο αυτόν...
Πολλοί υποσχεθήκαμε να αλλάξουμε για να ταιριάζουμε στα νέα δεδομένα, χωρίς κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα...
Ωστόσο, όταν αποστασιοποιηθήκαμε από το γεγονός, όταν θρηνήσαμε αρκετά ώστε να προχωρήσουμε, συνειδητοποιήσαμε ότι τελικά ...
Δεν πονάει τόσο να χάσεις αυτόν που αγαπάς, όσο να χάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό και να μεταμορφωθείς σε κάποιον ξένο γιατί τον/την λάτρευες σε τέτοιο βαθμό που ήσουν πρόθυμος (και ηλίθιος αρκετά) να απαρνηθείς τα πάντα...
ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό...
Για κάποιον που ποτέ δεν θα το εκτιμούσε ούτως ή άλλως, καθώς, αν ήταν διαφορετικά τα γεγονότα δεν θα υπήρχε η ανάγκη για έναν μονόπλευρο συμβιβασμό...
Ο καθένας μας είναι μοναδικός...
Τώρα το θέμα είναι να βρούμε κάποιον εξίσου ξεχωριστό που να μπορεί να αντιληφθεί και να εκτιμήσει αυτή τη μοναδικότητα!
xoxo
(p.s. οι δάφνες για αυτό το κείμενο ανήκουν σε σένα που με προμήθευσες με αυτή την εικόνα!)
έτσι ακριβως είναι... :)
ΑπάντησηΔιαγραφήαπλά συνηθως θέλεις αρκετό χρόνο να ξανα βρεις τον εαυτό σου και να ξεχάσεις αυτό που έγινες για κάποιους.. ;/
καλως ήρθες πίσω λοίπον! :D
ναι αλλά σημασία έχει το αποτέλεσμα! ευχαριστώ! :D
Διαγραφή