εγώ και τόσοι άλλοι εδώ μέσα.

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν
Πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί
Μέσα σε βρόμικες διαλυμένες κάμαρες
Γεμάτοι οργή κι απόγνωση
Αποφασισμένοι ωστόσο

Να το λεκιάσουν με λέξεις
βρόμικες λέξεις
άγιες λέξεις
λέξεις κλειδιά
ιδέες φαντάσματα
λυτρωτικές φράσεις
Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους μανιακούς του λόγου
Να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλα τους
Να φιλήσω τα παραμορφωμένα τους μέτωπα
Να συμμαζέψω τις τσαλακωμένες τους ονειρώξεις
Να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη του έρωτα τους
Να τους καθησυχάσω
Να τους πείσω πως δε χρειαζόμαστε άλλο αίμα γι' απόψε
Πως χορτάσαμε
Κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι
Και να τους νανουρίσω

Γιάννης Αγγελάκας

(κλεμμένο από το group "ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΕΣ" του facebook)

νομίζω ότι άξιζε! :)

My sister's keeper

Μπορεί η ταινία αυτή να μην ήταν ακριβώς διασκεδαστική...

Μπορεί να ήταν πολύ βαριά για ένα ζεστό καλοκαιριάτικο μεσημέρι...

Μπορεί κάθε λίγο να χρειαζόμουν ένα χαρτομάντηλο γιατί οι ερμηνείες ήταν πολύ δυνατές...

Μπορεί να ασχολούνταν με τον παιδικό καρκίνο...

Ωστόσο, εγώ ξεχώρισα αυτό...

Ο καθένας μας έχει ένα ταίρι εκεί έξω, αν είναι αρκετά υπομονετικός και δυνατός για να το βρει, όσο διαφορετικός κι αν είναι...

Η σχέση της Kate (η πρωταγωνίστρια που πάσχει από λευχαιμία από μικρό κοριτσάκι) με το Taylor (ένα αγόρι που επίσης πάσχει από λευχαιμία, σε πιο προχωρημένο στάδιο) με άγγιξε πραγματικά...

(Η γνωριμία)

(Ο χορός)

(Οι καλύτερες σκηνές)

-You're not scared...

-If I hadn't cancer, I would never find you... So, I'm glad I'm sick...

-Me, too...

Μια συγκινητική ταινία που όλοι πρέπει να δούνε... :)

you're SPECIAL, too! :-*

Μετά από ένα χρονικό διάστημα απουσίας και με αρκετές αμφιβολίες, σχετικά με το αν μπορώ ακόμα να γράφω και να εκφράζω τις σκέψεις μου σε ικανοποιητικό βαθμό, ήρθε η ώρα της επιστροφής... :)

Ταράααν...

Όλοι γνωρίζουμε το αίσθημα της απώλειας του ανθρώπου που αγαπήσαμε, όλοι είχαμε μια (τουλάχιστον...) αποτυχημένη σχέση και πολλοί, αν όχι όλοι, νιώσαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας πως θα χάσουμε το μυαλό μας από τον πόνο αυτόν...

Πολλοί υποσχεθήκαμε να αλλάξουμε για να ταιριάζουμε στα νέα δεδομένα, χωρίς κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα...

Ωστόσο, όταν αποστασιοποιηθήκαμε από το γεγονός, όταν θρηνήσαμε αρκετά ώστε να προχωρήσουμε, συνειδητοποιήσαμε ότι τελικά ...

Δεν πονάει τόσο να χάσεις αυτόν που αγαπάς, όσο να χάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό και να μεταμορφωθείς σε κάποιον ξένο γιατί τον/την λάτρευες σε τέτοιο βαθμό που ήσουν πρόθυμος (και ηλίθιος αρκετά) να απαρνηθείς τα πάντα... 

ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό...

Για κάποιον που ποτέ δεν θα το εκτιμούσε ούτως ή άλλως, καθώς, αν ήταν διαφορετικά τα γεγονότα δεν θα υπήρχε η ανάγκη για έναν μονόπλευρο συμβιβασμό...

Ο καθένας μας είναι μοναδικός...

Τώρα το θέμα είναι να βρούμε κάποιον εξίσου ξεχωριστό που να μπορεί να αντιληφθεί και να εκτιμήσει αυτή τη μοναδικότητα! 

xoxo 

(p.s. οι δάφνες για αυτό το κείμενο ανήκουν σε σένα που με προμήθευσες με αυτή την εικόνα!)

"You know my name, not my story."

Προ ολίγου και καθώς έψαχνα να αλλάξω cover στο φατσοβιβλίο μου (κλασσικά για τα δικά μου δεδομένα δηλαδή αφού το αντικαθιστώ κάθε δυο μέρες... :-Ρ) βρήκα μια εικόνα που έγραφε:

"FUCK LOVE?

NO. FUCK THE PERSON WHO MADE YOU THINK LIKE THAT."

Πόσο μεγάλη αλήθεια...?

Άκουγα φίλους, γνωστούς να λένε ότι επειδή πληγώθηκαν από κάποιον στο παρελθόν, δεν θα ξαναέδιναν σε κανέναν άλλο την ευκαιρία να τους πληγώσει ξανά... δεν θα επέτρεπαν ποτέ να αγαπήσουν ξανά... τώρα υπήρχε μόνο η πάρτη τους και η καλοπέραση τους...

Το είπα κι εγώ σε στιγμές νεύρων κι αδυναμίας... αλλά αμέσως συνειδητοποίησα τι τόλμησα να ξεστομίσω...

Πόσο δειλός πρέπει να είσαι για να αποφασίσεις κάτι τέτοιο...?

Και είναι απολύτως συνειδητή η μη χρήση της λέξης "πληγωμένος".....

ΔΕΙΛΟΣ...

ΟΧΙ ΜΑΓΚΑΣ...

ΔΕΙΛΟΣ...

Άντε γιατί το να αλλάζεις γκομενάκια κάθε βδομάδα για να "περνάω καλά" και γιατί "δεν έχω ανάγκη κανέναν/καμιά" το έχουμε αναδείξει σε κατόρθωμα...

Ενώ ουσιαστικά είναι το ακριβώς αντίθετο... κάτι που μπορεί να κάνει ο καθένας...

Αλλά θέλει πραγματικά @@ για να δεθείς αληθινά...

Μήπως πρέπει να αρχίζουμε να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους...?

Α! Και τελικά διάλεξα για cover, το:

"You know my name,

not my story."

Με αντιπροσωπεύει όσο δεν λέγεται.....

can you feel us...? :3

Αράχνη: Ξέρεις κάτι...? Είμαι σίγουρη ότι θα καταντήσουμε σκατόγριες να συζητάμε ακόμα τα ίδια θέματα με τσιγάρο και καφέ, οι δυο μας, αφού καμιά δεν θα έχει συμβιβαστεί για μια σχέση κατώτερη των ονείρων μας...

sykaki: Το ξέρεις ότι αυτό θα είναι κατάντια ε?? Να συζητάμε τα ίδια θέματα με τώρα εννοώ...

Αράχνη: Στο είπα... Όταν συμβεί αυτό, πάρε δίδυμες κουνιστές πολυθρόνες μπροστά σε μια τηλεόραση (η ίσως pc...?) και call me! ;)

sykaki: Θα βάλουμε και τα πορτραίτα των ... πάνω από το κεφάλι της καθεμιάς και θα είμαστε comple??

Αράχνη: Πέστο ψέμματα! ;)

Και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία των διπλανών κουνιστών καρεκλών κάπου στην παραλία της πανέμορφης Θεσ/νικης με θέα τον "ευωδιαστό" Θερμαϊκό... (εθισμός σε αυτό το άρωμα πια!)

Δυο φίλες, τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες συγχρόνως, ασυμβίβαστες, πληγωμένες από το όνειρο που έπιασαν έστω για λίγο, δυνατές και περήφανες, έτοιμες να αναζητήσουν ξανά και ξανά το παραμύθι που καταβάθος ξέρουν ότι δεν υπάρξει ποτέ με happy end... 

Πάντα εδώ... Πάντα μαζί...

Ίσως και να είμαστε το ταίρι η μια της άλλης...!

Welcome to our little lives! :-D

Αν μοιαζαμε..... αλλα δεν.....

Δυο διαφορετικά άτομα στα απλά..... 
είμαι το Συκάκι....
ακούω ροκ ντύνομαι στα μαύρα
βγάζω αλλεργική αντίδραση στις θρησκείες....
μοναχική κάπου κλειστή...
μοιάζω ολόκληρη μοιάζω άτομο με έλλειψη συναισθημάτων.....
Είναι η Αράχνη....
είναι ''ροζ'' είναι εξωτερικά εύθραυστη
πολύχρωμη και ακούει πιο εμπορική μουσική.....
Αλλά.....εκείνη και εγώ.... έχουμε πολλά κοινά....
ακόμα ούτε εμείς τα έχουμε καταλάβει..... οκ....



ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΝΑ ΤΑ ΜΑΘΟΥΜΕ....
εΓΩ ΚΑΙ εΣΥ  ΜΑΖΙ!

Δωρακι